ആകാശപന്തലില്‍ നിലാവ് പുഞ്ചിരി പൊഴിച്ചു,ആ പുഞ്ചിരിയുടെ പ്രകാശത്താല്‍ മുഖരിതമായ പ്രകൃതി ,നിശാഗന്ധി മനോഹരമായിപുഞ്ചിരിച്ചുതുടങ്ങി . സ്വപ്‌നാക്ഷരങ്ങളുടെ ചിറകിലേറി മാലാഖമാര്‍ പറന്നു വന്നു .ഇപ്പൊള്‍ രണ്ടു പേരും അരയന്നങ്ങള്‍ നീന്തി കളിക്കുന്ന ഒരു തടാകത്തിന്റെ കരയില്‍ ആണ് പ്രണയത്തിന്റെ നിശബ്ദമായ നിമിഷത്തില്‍ നീര്‍ച്ചോലകളുടെ ശബ്ദ മാധുര്യത്തെക്കാള്‍ മനോഹരമായി അവള്‍ മൊഴിഞ്ഞു.
അവളുടെ പിണങ്ങിയ അരയന്ന നേത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയാല്‍ അവനും മൊഴിഞ്ഞു ."ഇനിയും നിന്റെ കവിതകള്‍ പുനര്‍ജ്ജനിച്ചില്ലെങ്കില്‍ പ്രണയാര്‍ദ്രമായ അക്ഷരങ്ങളില്‍ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ സൃഷിടിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ അറിയുന്നു ഇഷ്ടത്തിന്റെ ഒഴുക്ക് എത്രമാത്രം കുറയുന്നു എന്ന് "
ആ നിലവിളി,സ്വപ്‌നങ്ങളെ നീര്‍കുമിളകളെ പോലെ ശൂന്യതയിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി .കെട്ടുപോയ മെഴുകുതിരിയുടെ പ്രകാശം വീണ്ടും തെളിഞ്ഞു ,അവസാന വെള്ള കടലാസ്സില്‍ ,കണ്ട സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ അക്ഷര ങ്ങളിലേക്ക് പകര്‍ത്തുമ്പോള്‍ സ്വപ്‌നാക്ഷരങ്ങള്‍ പിറക്കുകയായിരുന്നു.കവിതകളിലെ ഓരോ അക്ഷരങ്ങളും നിന്റെ ശ്വാസത്തില്‍ ഉതിര്‍ന്നു വീണ സ്നേഹത്തിന്റെ മുത്തു കളാണ് , കവിതകളിലെ കാല്പനികാഭാവം മുഖങ്ങളില്‍ വിടര്‍ന്ന പ്രണയത്തിന്റെ ചേഷ്ടകള്‍ മാത്രമാണ് .എങ്കിലും എന്റെ മനസ്സില്‍ അലയടിക്കുന്ന തിരമാലകള്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍ക്ക് ജന്മം കൊടുക്കാറുണ്ട് പക്ഷെ ഇന്ന് നിര്‍വികാരതയുടെയും ഏകാന്തതയുടെയും മുള്‍വേലികള്‍ അക്ഷരങ്ങളെ ചുറ്റി വരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ആ മുള്‍ വേലികള്‍ തകര്‍ക്കാന്‍ എനിക്കാകുന്നില്ല .അക്ഷരങ്ങള്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നുവോ അക്ഷരങ്ങളെ സ്നേഹിക്കാനുള്ള മനസ്സ് നഷ്ടപ്പെടുന്നുവോ . തീവ്രവികാരങ്ങളുടെ കാര്‍മേഘം അക്ഷരമഴയായ് പെയ്തുതീരാത്തതെന്തേ .അറിയില്ല എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല ,ഒന്നറിയാം അക്ഷരങ്ങള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടാല്‍ വികാരങ്ങളുടെ അഗാധതയില്‍ ഇരുന്നു കൊണ്ട് എനിക്ക് നിലവിളിക്കേണ്ടിവരും നിന്റെ കൈകളില്‍ വീഴുന്ന കണ്ണ് നീരാണ് സത്യം .
